Industrieel mortuarium
Column – Ferre Beyens, automotive-analist/journalist
Weet je nog? Zware investeringen in wind- en zonne-energie zouden onze stroomfactuur goedkoper maken. Een beetje gezond verstand volstond echter om het tegengestelde te voorspellen. Exploderende stroomprijzen en een gebrek aan netcapaciteit dreigen intussen onze welvaart te vernietigen. Europa lijkt wel een fabriekssloperij, een industrieel mortuarium met de opgebaarde gevallenen van een zich in de vernieling rijdende autonijverheid. Toch zweert de groen-dogmatische EU-commissie halsstarrig bij een desastreuze EV-obsessie. Koppig en blind voor de gevolgen van haar eigen keuzes blijven waanzinnige klimaatdoelen opgelegd, worden stupide CO2-heffingen geordend, wordt een onrealistisch dure energietransitie gehandhaafd en moeten autogebruikers, bij een dreigend stroomtekort, massaal van een gas- naar een stroompedaal.
"Niet-Europese constructeurs innoveren in technologieën waarin de Europeanen lang een comparatief voordeel hadden"
In een poging om de klimaatverandering tegen te gaan, beviel het ooit industriële “Wirtschaftswunder” Duitsland van een weinig origineel idee: alle kerncentrales moesten dicht. Vandaag vragen onze oosterburen zich af waarom hun stroomprijzen driemaal duurder werden. Men weigert in te zien hoe nefast de wurggreep wel is waarmee ‘windhanen en zonnekloppers’ hun eens zo succesvolle industrie de adem afsnijden. Exploderende stroomprijzen verlammen er de lokale productielijnen en bedreigen complete sites met sluiting. En dit niet alleen in Duitsland. Want ver buiten Europa wordt met ‘betaalbare’ stroomprijzen naar Europese fabrikanten gelonkt. Terwijl China – snel draaiend op veel gunstiger getarifeerde stroom – zijn productie aanzwengelt. De Europese industrie raakt zo in verval. Gedurende de eerste acht maanden van dit jaar noteren we een recordaantal shutdowns. Spanje zag in die periode liefst 17% van zijn bedrijven op de fles gaan. Ook in Frankrijk, Tsjechië en Duitsland ging het van kwaad naar erger. Minder faliekant dan in Spanje, maar toch. Omwille van een kortzichtig Europees beleid kampen de meeste landen intussen met dergelijke pijnlijke economische situaties.
De EU schaadt vooral de lokale auto-industrie. We hebben het in deze lijnen al eerder aangehaald: het Europees beleid heeft – zeker voor de autonijverheid – onbenullige kwesties nodeloos complex gemaakt en voor de hand liggende oplossingen gesaboteerd. Dat de meeste Europese autoconstructeurs vandaag ernstige moeilijkheden hebben, danken ze aan een overdaad aan EU-regels. Regelgeving, voornamelijk bedacht binnen groen-activistische EU-instellingen, veroorzaakte blijvende littekens in het welvarende auto-industriële landschap van weleer. De autoverkoop is slap, de volumes laten zich niet of bijster moeilijk voorspellen. Een opsomming van die ‘littekens’ voelt onbehaaglijk. We houden het daarom kort. Met Stellantis en Volkswagen, die aankondigden bepaalde assemblagelijnen tijdelijk stil te leggen wegens gevaarlijk aandikkende stocks. Want de transitie van gas- naar stroompedaal verloopt stukken trager dan verwacht. Stellantis spreekt van een vrijwillige productievertraging om te vermijden dat voorraden ontsporen. Vroeger noemden we dat laatste overproductie. Maar dat doet er niet toe. Op dus naar omvangrijke tijdelijke productiestops die niet alleen Frankrijk of Italië treffen. Ook in het Duitse Eisenach, het Spaanse Zaragoza en Madrid, en het Poolse Tychy wordt de assemblage ‘vrijwillig’ stilgelegd.
Het streven naar CO2-neutraliteit wordt door steeds meer experten als ineffectief beschouwd. Terecht overigens, want niet gebaseerd op verifieerbare wetenschap, wel op twijfelachtige en manipuleerbare computermodellen. Het ‘heilzame’ streven naar een nooit te realiseren koolstofvrije economie houdt de Europese automobielsector stevig onder de knoet. Omdat CO2-beperking onterecht synoniem werd van één enkel technologisch traject: batterij-elektrisch. De Europese automobielsector wordt daarmee niet enkel een beknotting opgelegd, er rest haar tot overmaat van ramp geen (financiële) ademruimte meer voor innovatie in andere CO2-gunstige uitkomsten. Precies in die materie waarin Europese constructeurs een comparatief voordeel hadden in het wereldwijde industriële autogebeuren.
Terwijl Europa alles inzet op elektrificatie, ontwikkelen Toyota, Subaru en Mazda, gewapend met bestaande technologie, een nieuwe generatie CO2-gunstigere verbrandingsmotoren. Door het inzetten van aanvullende, niet puur elektrotechnologische oplossingen kunnen niet-Europese autobouwers dus met gereduceerde CO2-uitstoot de klimaatdoelstellingen op langere termijn ondersteunen. Pijnlijk is dat voor de Europese autoconstructeur, voor wie het innoveren in bestaande aandrijftechnologie politiek wordt tegengewerkt. Niet alleen met beperkingen in het verbeteren van verbrandingsmotoren, ook de verdere ontwikkeling van deels elektrische voertuigen wordt de Europese autobouwer bemoeilijkt. In dit opzicht verwijzen we naar de visie van AECC ter zake (Association for Emissions Control and Climate). Niet de verbrandingsmotor is het probleem, wel de brandstof die erin gaat. Draaiend op hernieuwbare energie of dito brandstof veroorzaken alle soorten drijfwerken een lage CO2-uitstoot. De huidige wetgevende EU-aanpak verhindert de autofabrikant dan ook om het potentieel van deels elektrische drijfwerken in combinatie met CO2-neutrale brandstoffen of waterstof te optimaliseren. Hallo Europese Commissie, iemand thuis?
